Het overlijden van mijn maatje, zeehondenredder Hessel Wiegman van Terschelling, maakt ons allemaal heel verdrietig. We moeten afscheid nemen van een unieke en waardevolle man, die zich zijn hele leven heeft ingezet voor dieren in nood. De afgelopen maanden hebben Hessel en ik heel wat herinneringen opgehaald. Wat hebben we samen niet allemaal beleefd!
Onze vriendschap begon ruim veertig jaar geleden. Vaak ging dan midden in de nacht bij mij de telefoon: dat was Hessel met de melding: “Ik heb een zeehondje gevonden.” Voor mij was zo’n telefoontje eigenlijk heel normaal, ook midden in de nacht. Aanvankelijk had ik geen idee wat Hessel voor beroep had. Pas een tijdje later hoorde ik dat hij samen met zijn vrouw Nel een café-restaurant runde. En als Hessel dan klaar was met de gasten maakte hij nog een ommetje over het strand en vond altijd wel wat. Als het geen zeehonden waren, dan waren het wel olievogels, bundels hout of containers. Want Hessel was ook een eersteklas jutter.
Hessel ging er dan ‘s-nachts uitgebreid voor zitten en we bespraken de situatie van de zeehond… Verder lezen